BELÇIKADA TÜRK GAZETECI, YAZAR, SIVIL KURULUS YÖNETICISI OLMAK

BELÇIKADA TÜRK GAZETECI, YAZAR, SIVIL KURULUS YÖNETICISI OLMAK

BELÇIKADA TÜRK GAZETECI, YAZAR, SIVIL KURULUS YÖNETICISI OLMAK Belçika da gazeteci olmak bir yerde güzeldir, beklentisi olanlar ve başarı merdivenlerini tırmanmak için büyük mücadele vermek gerekir. Yeri geldiğinde bazı toplumları karşına alabilirsin. Bazen de sevilir baş tacı edilirsin (bunu pek göremiyoruz). Birde eline fotoğraf makinası alıp, her yerde görünmek ve: "Ben gazeteciyim gördünüz mü? Büyük adam oldum, ünlü oldum ilh…" gibisinden caka satanlarda vardır. Aslında bu tip kişilere sorarsan: "Basın kartınızı görebilir miyim?" diye. Alacağınız cevap ise: "İnternet sitem de habercilik yapıyorum, kimi; Cemaatimizin gazetesine haber gönderiyorum…" gibisinden olur. Açık ve net bir şekilde Gazeteci olduğunun resmi belgesi yoktur. Ciddi bir gazete veya dergide de pek haber ve yorumları da yoktur. Ama gazeteciyiz işte. Yazar olmak; İlmi, edebi, siyasi, kültürel konularda bir eseri olmaksızın, kendi duygu ve düşüncelerini kendi parasıyla, üç-beş yüz bastırıp kendi çevresinde dağıtan reklam eden ve Edebiyat, siyasi çevrelerle bir ilgisi olmayan Ali'nin veya Fatma'nın aşk ve gurbet duygularını teşhir eden sayfalar. Yazariz işte. Belçika da dernekçilik artık moda haline geldi, birde başkan olursan bunun nefsani ve riyası güzel olur. Büyük adamsın be abi vesselam.. Dernek derken samimi olarak kuruluş amacına göre hizmet etmeye çalışan samimi insanların bir araya gelip (Üye çoğunluğu önemli değil) güzel hizmetler sunmak, gecesini gündüzüne katıp fedakarlığı ön plana çıkartıp şöhretten uzak kalan nadide insanlarda yok değil. Onlar toplumun görünmez kahramanlarıdı r. Dernekçiliğin diğer yüzü ise; bazı derin yerlere arkasını dayayıp, temsile kalktığı toplumu değil verilen emirlere göre (aldığı nemalara gebelikten dolayı) hareket edenlerde yok değil çoktur. Birde vergisi olmadığı için, kahvehaneleri dernek statüsünde çalıştıran insanlarımızda vardır, aslında bunlar samimi ticari deseler de farkında olmadan topluma hizmet etmekteler, öyle veya böyle. En azından günlük gazete alıp herkes okumakta veya bulmacalarını doldurmaktalar. Hizmet erbabı olmak; hiçbir kuruluşa yönetici üye olmadan samimi olarak imkanları yettiğince münferiden ve bazı kuruluşlara yardımcı olarak hizmet aşkıyla yanan insanlar ayrı bir yer tutarlar. Kimileri şöhret kimileri de isimsiz kahramanlar olarak toplumda ön plana çıkmazlar. Eli kalem tutan herkes yazar bazı çarpıklıkları veya güzel bir olayı kritik (eleştirirler) yaparlar. Yanlış olanların düzeltilmesi bir daha yanlışların yapılmaması ders alınması için yazarlar. Acaba düzelir mi diye, kimi de sırf muhalefet yapmak için çala kalem saldırırlar. Güzel bir olayda görülmeyen çarpıklıklar ve yanlışlıkları kritik yapmak güzel bir olaydır. Gel gör ki fincancı katırlarını ürkütmeyesin. Senin iyi niyetle yaptığın kritiği karşındaki insan anlayamıyor ve kendisini övmüyorsan göklere çıkartmıyorsan o zaman vay haline. Eğer ki, yaptığın kritik dikkate alınır ağır eleştirsen dahi yapılan hatalar tekrardan gözden geçirilir ve düzeltilseydi neticede herkes memnun olur ve sevineceği bir durum vasıl olurdu. Yapılan kritikler eğer ki, dikkate alınsaydı, hatalar düzeltilir ve yapılması gerekenler tecrübeyle madalya alacak kadar güzel ve teşvik edilirdi. Bu yazımda şahısları, kurumları ele alarak yazmadım. Kimse de üzerine alınmasın. Sadece yaşadığımız Belçika da bu gibi konularda biraz kendimize gelip, yapılan icraatlarda profesyonelliğ e doğru gitmek için bir tavsiye, aynı zamanda kendi yerimizin neresi olduğunu göstermektir. Ahmet AYTAÇ